De jaren tachtig vieren op muzikaal gebied momenteel hoogtij. Eén van de Nederlandse aanvullingen in dit genre is de uit Dordrecht afkomstige electropopband Black Tie Electrons. Het duo bestaat uit drummer/producer Phil Martin en zanger/gitarist Otto van Gemert die beiden hun sporen al in andere bands hebben verdiend. Disco Of Decay is het debuutalbum van de band.
Het album bevat over het algemeen frisse en dansbare popnummers die sterk doen denken aan jaren tachtig bands als Erasure, OMD, Human League en Modern Talking, zoals ‘Push My Heart Away’, ‘I Don’t Have Control Over You’ en ‘Electra Kay‘. Maar Black Tie Electrons gaat nog verder en maakt af en toe een uitstapje naar de discostijl uit de jaren zeventig, zoals op de single ‘Disco Of Decay’ en de pop en dance uit de jaren negentig op de nummers ‘Red Hair’ en ‘Secrets & Words‘. Daarnaast wordt af en toe ook een donkerder geluid toegevoegd, zoals op de nummers ‘Suffocation’, ‘Heart Of Stone’ en ‘Extremely Simple’. En vooral de hiervoor genoemde uitstapjes vormen de hoogtepunten op de plaat, omdat de band daarin net iets spannender klinkt en dit ook voor een aangename afwisseling zorgt.
De teksten gaan hoofdzakelijk over de ups en vooral downs in relaties, zoals beklemming, onmacht en verval. Iets vrolijker is het nummer ‘Red Hair’, dat qua hoge zang en frivole manier van zingen doet denken aan de Scissor Sisters. Het enige nadeel van het album is dat de thematiek een beetje eendimensionaal is en de teksten soms wat simpel klinken.
De productie van het album is loepzuiver, waardoor alle instrumenten volledig tot zijn recht komen, wat bijdraagt aan het frisse geluid van de plaat.
Disco Of Decay is een zeer geslaagd debuutalbum waarbij de band in staat is gebleken om een goede brug te slaan tussen de synthesizer pop uit de jaren tachtig, de disco en funk uit de jaren zeventig en de dance uit de jaren negentig, zonder daarbij gedateerd te klinken. Het resultaat is een fijne plaat waarop je menig uurtje kunt dansen.
Originele artikel, klik hier